Mijn naam is Bram Smaling en ik ben (voor de mensen die het nog niet weten) de zoon van Pieter en Annemarie. Ik ben 23 jaar en zit in het laatste jaar van mijn HBO-studie voor leraar techniek op het VMBO. Mijn uiteindelijke doel is om in het speciaal onderwijs te gaan werken als techniekdocent.

Vaak krijg ik de vraag: wat vind je ervan dat je ouders dit werk doen en vind je het wel leuk dat al die kinderen/tieners bij jullie in huis wonen? Door dit stukje te schrijven hoop ik dat jullie een beetje beeld krijgen van hoe ik het ervaar om in dit huisgezin op te groeien.

Op het moment dat mijn ouders begonnen met het opvangen van kinderen was ik een jaar of zes. Op deze leeftijd heb je nog niet heel erg goed door wat het werk allemaal inhoudt en ik vond het gewoon erg leuk dat er altijd iemand was om mee te spelen.

Naarmate ik ouder werd, begreep ik steeds meer van wat er allemaal echt gaande was in ons gezin. Ik ben mijn ouders heel erg dankbaar voor wat ze mij allemaal hebben meegegeven in mijn opvoeding.

Om op te groeien in een gezin waar heel veel wisselingen zijn, is niet altijd even makkelijk. Je komt soms in situaties terecht waarbij je niet weet hoe je ermee om moet gaan. In het begin schrik je bijvoorbeeld heel erg van bepaalde problematiek die de kinderen met zich mee brengen, maar op een gegeven moment wordt het normaal. Als ik vragen had kon ik altijd bij mijn ouders terecht, zij gaven dan antwoord, waardoor ik weer verder kon gaan en het achter me kon laten. Op deze manier kon ik goed omgaan met de heftige situaties die af en toe voorkwamen. Als ik even weg wilde uit een situatie kon ik me terugtrekken op mijn slaapkamer, waar ik dan met mijn eigen dingen (Lego, Netflix, school etc.) bezig was. Ik heb dus altijd mijn eigen plek, waar ik erg blij mee ben.

De band met mijn ouders is heel erg goed, ik kan alles met ze delen. We praten veel over alles wat we meemaken en lachen en huilen samen. Met mijn moeder ga ik er soms heerlijk op uit met de hond en dan hebben we goede gesprekken. Met mijn vader ben ik regelmatig aan het klussen in de tienermoederappartementen die we aan het bouwen zijn. Ook met hem heb ik dan goede gesprekken, maar we lachen samen ook veel. Naast de gesprekken met mijn ouders, geniet ik ook van het klussen en het contact met alle vrijwilligers die hier komen.

Elk kind dat bij ons in huis heeft gewoond of nog steeds woont, is anders. Met de een heb je een klik en met de ander niet, de een haalt soms het bloed onder je nagels vandaan en met de ander ga ik op zolder bouwen met Lego. De irritaties die ik soms heb, moet ik echt wegdrukken, om ze geen uitbrander te geven (soms gebeurt dat wel). In mijn achterhoofd zit namelijk altijd de gedachte dat ze hier wel een thuis hebben die ze bij hun eigen ouders niet hadden. Je wilt deze kinderen een liefdevol thuis geven waar ze zichzelf mogen ontwikkelen op de juiste manier en waar ze echt kind mogen zijn. Ik heb gezien hoe erg kinderen beschadigd kunnen worden in hun jonge jaren en welke gevolgen dit allemaal kan hebben in hun leven. Door deze kinderen een plek te geven waar ze zich thuis voelen, geef je ze een toekomst. Dit doe je al door de kleine dingen, door bijvoorbeeld samen te eten, even met de hond uit te gaan, samen te klussen, een spelletje te spelen en ga zo maar door.

Om nu even terug te komen op de vragen die ik vaak krijg. Ik vind het geweldig dat mijn ouders dit doen en dat ze alles opzij hebben gezet om dit te gaan doen. Zelf ben ik erg dankbaar dat ik in dit gezin mocht opgroeien dat maar één doel heeft: namelijk deze kinderen helpen. En ik op mijn manier mag dan mijn steentje bijdragen.
De kinderen/tieners die bij ons wonen zijn stuk voor stuk bijzonder op hun eigen manier en iedereen heeft zijn problematiek en verbeterpunten, maar samen zijn we één gezin!

Als jullie vragen aan mij hebben, blijf ze stellen. ????

Tot slot
Zoals jullie hebben kunnen lezen ben ik heel erg trots op mijn ouders en dankbaar dat ik bij hen mocht opgroeien. Ik heb heel veel van ze geleerd in de afgelopen jaren en hoop nog steeds meer bij te leren in de tijd dat ik nog thuis woon.
Pap en Mam: ga zo door!!!
Bram