Het huisgezin
Cindy

‘Ik ben Cindy Ruijs, en trotse moeder van twee kinderen. Op mijn twaalfde ging ik bij mijn pleegouders in Ureterp wonen omdat het niet goed ging met mij. Tussen mijn biologische moeder en mij ging het toen al een poos niet goed.  Zij overleed in 2004 en ik kon heel moeilijk omgaan met het verlies. Ik had zoveel vragen. Ik was boos op haar omdat het zo gelopen was. Tegelijkertijd was ik teleurgesteld. Het was een moeilijke tijd.

Mijn pleegmoeder kwam toen met het idee om in de weekenden naar een ander pleeggezin te gaan, om alle ellende van de afgelopen tijd even te laten gaan, zodat ik toch ook nog van mijn jeugd genieten kon.

person wearing black, brown, and green dress shirt

Dat was het moment dat ik kennis ging maken met Pieter en Annemarie Smaling. Wat was ik enorm gespannen. Wéér een nieuwe omgeving, wéér nieuwe mensen. Maar wat was het een fijne plek, en wat waren deze mensen vriendelijk! Ik kreeg een rondleiding door het huis en was helemaal onder de indruk van alles. Pieter en Annemarie waren zulke lieve mensen en wat was het een geweldig groot, en toch warm en gezellig huis met een mooie, grote openhaard. Ik vond het super! De allergrootste verrassing was toen me verteld was dat er ook een baby was. Ik was gelijk om! Ja, hier wilde ik de weekenden wel zijn.

Elk weekend was leuk, er zijn zoveel fijne herinneringen zoals met de slee van de hoge bult glijden, als er in de winter sneeuw lag. En op zondag mee naar de kerk, de Bethel in Drachten. Van huis uit ben ik niet christelijk opgevoed, maar mijn pleegouders waren wel christelijk en bezochten een gereformeerde kerk. Bethel is een Vrije Baptistengemeente. Wat een vrolijkheid was het daar! Sommige mensen stonden tijdens het zingen te dansen. Ik ging graag naar de jongerendiensten en keek er altijd naar uit. Het was zo anders dan wat ik gewend was in de kerk van mijn pleegouders.

En dan de baby die in het pleeggezin was: wat was ik gek op die lieve baby! Ik vond het geweldig om hem de fles te geven. En de openhaard waar we altijd met zijn allen omheen zaten, wat was dat mooi. Het gaf me een gevoel dat ik eigenlijk niet goed kende. Een warm en fijn gevoel. Tijdens die weekenden kon ik even alle ellende vergeten en genieten van de tijd die ik samen met lieve mensen beleefde. Wat ben ik Annemarie en Pieter daar dankbaar voor!

Nu, zoveel jaren later, kijk ik terug op de leuke weekenden, ondanks alle verdriet en pijn waar ik toen doorheen ging. Ik zie hoever Annemarie en Pieter zijn gegroeid en denk: ja, dat verdienen deze mensen oprecht. Ik gun ze alle geluk met hun mooie stichting Het Huisgezin!’