‘Rond mijn zestiende zat ik flink met mijzelf in de knoop. In mijn gezin was er de jaren ervoor veel gebeurd, wat een traumatische impact op ons hele gezin heeft gehad. Rond mijn negende werd ik seksueel misbruikt door mijn opa en kort daarna gingen mijn ouders scheiden. Hierdoor verhuisde ik met mijn moeder, zus en broertje naar een andere provincie. Mijn wereld stond volledig op z’n kop. Alle veiligheid die ik kende verdween letterlijk uit mijn leven. Voor mij was het in die periode onduidelijk waarom dit allemaal gebeurde en ik gaf mijzelf de schuld van zowel het misbruik als de scheiding. Psychologische hulp accepteerde ik als kind niet, erover praten was juist iets wat ik niet wilde! Een jaar na de scheiding kwam mijn vader uit de kast, en bleek zijn homoseksuele geaardheid de reden van de huwelijksbreuk.
Ondanks dat dit meer duidelijkheid gaf, riep het hebben van een homoseksuele vader heel veel nieuwe vragen en onzekerheden bij mij op. Ik kon er absoluut niet mee omgaan waardoor ik dan ook jaren geen contact had met mijn vader. Ik werd hierin door mijn moeder gesteund vanuit haar christelijke geloofsovertuiging en voor mij voelde het alsof mijn vader ons gezin in de steek had gelaten.
In de jaren dat ik me als tiener ontwikkelde tot jonge vrouw, ontbrak de bevestiging van mijn vader dat ik waardevol ben als vrouw. Ik ging deze bevestiging daarom zoeken bij oudere mannen die ik op het internet leerde kennen in chatboxen en met wie ik stiekem afsprak na schooltijd of in de weekenden. Tegen mijn moeder loog ik over waar en bij wie ik was. Ik was mij bewust van het feit dat wat ik deed mogelijk gevaarlijk kon zijn, maar de drang om voor een korte tijd mijn thuissituatie te ontvluchten was groter. De ‘liefde’ en bevestiging die ik kreeg van deze mannen gaf mij voor korte momenten een fijn gevoel, maar toch werd de situatie er niet beter op.
Toch was het niet zo dat ik thuis geen liefde kreeg van mijn moeder. Ondanks mijn rebelse periode hadden we een goede band. Het was begrijpelijk dat mijn moeder na alles wat ze had meegemaakt, ons als kinderen niet altijd kon geven wat wij nodig hadden. Gelukkig kwam ik op het punt dat ik het anders wilde voor mijzelf. Ik besefte dat ik daar toch echt hulp bij nodig had. Uiteindelijk kwam ik op mijn zestiende bij een psycholoog terecht die na een aantal gesprekken het voorstel deed om af en toe naar een pleeggezin te gaan. Daar zou ik dan tot rust kunnen komen wanneer ik mijn thuissituatie even wilde ontvluchten. Ik besloot dat ik dit wel wilde proberen.
Het pleeggezin dat mij verwelkomde was het gezin van Pieter en Annemarie. Toen ik voor het eerst bij hen was vond ik dit vooral erg spannend. Ik wist dat er veel kinderen in huis woonden en dat een deel van die kinderen pleegkinderen waren. Ik hoopte vooral dat ze mij niet gek zouden vinden. Ik was meteen onderdeel van hun gezin en als oudste kind genoot ik enorm van het spelen met de kleintjes. De bezoekjes die volgden herinner ik mij dan ook als zorgeloos, vreugdevol en gezellig. Het voelde als een bevrijding dat ik mocht ‘zijn’ in een positieve omgeving waar ik niets moest. ’s Avonds bij het eten keek ik om mij heen en moest ik soms wel even slikken. Een compleet en hecht gezin rondom de tafel, dat was iets wat ik thuis enorm miste. Voor mij waren dit waardevolle momenten die herstel brachten in het gebroken beeld dat ik op dat moment van een ‘gezin’ had. Ook het moment dat Annemarie mij om een foto vroeg, zodat ze mijn foto bij alle andere kinderen kon zetten, herinner ik mij nog goed. Ik voelde mij oprecht geliefd.
Pieter en Annemarie slaagden er toen al in om een thuis te creëren voor kinderen die dat bij hun eigen ouders misten. Ze gingen daarbij geen uitdaging uit de weg. De momenten bij Pieter en Annemarie waren opbouwend en hebben er mede voor gezorgd dat ik voor mezelf gezondere keuzes heb gemaakt. En al heb ik in de jaren daarna de nodige tegenslagen gekend, ik ben vol vertrouwen blijven werken aan mijn eigen toekomst. De band met mijn vader is inmiddels hersteld en ik zie hem als een van mijn beste vrienden.
Ik heb mijn opleiding zonder al te veel problemen kunnen afronden en werk op het moment als orthopedagoog. In mijn werk heb ik te maken met ouders en kinderen die voor grote uitdagingen staan binnen de opvoeding en ontwikkeling. Het is zo ontzettend waardevol dat ik er voor deze gezinnen kan zijn en ze mag begeleiden in het proces om de juiste hulp en oplossingen te vinden zodat ze kunnen werken aan een positief toekomstperspectief. Een luisterend oor, iemand die oprecht om je geeft, een helpende hand … Het zijn allemaal aspecten die niet alleen in het nu, maar ook op lange termijn een waardevolle impact kunnen hebben.
Dit hebben Pieter en Annemarie voor mij betekend. Destijds spraken zij al over de droom om een stichting te beginnen waarbij zij niet alleen kinderen maar ook tienermoeders konden begeleiden. Nu – 10 jaar later – is deze droom werkelijkheid geworden en ik ben dan ook supertrots op hen dat ze met Het Huisgezin zoveel betekenen voor anderen. Met een glimlach kijk ik terug op de momenten dat ik bij hen was, en met een nog grotere glimlach kijk ik naar de toekomst.’